พูดเล่นกับเพ้อเจ้อต่างกันตรงไหน?

พูดเล่นเดี๋ยวเดียวจะมีสติกลับมาอยู่กับความจริงได้ทันที

แต่เพ้อเจ้อนานๆจะเลื่อนลอยจนมีสติกลับมาอยู่กับความจริงได้ยาก

การพูดมีส่วนสำคัญที่สุด

คนทั่วไปแทบจะชี้ได้เลยว่าใครมีสติมากหรือน้อย

เพียงด้วยการฟังเขาหรือเธอพูดไม่กี่ประโยค

หากตั้งใจฟังใครพูดแล้วรู้สึกว่าเราเองพลอยมีสติอยู่กับสิ่งที่เขาพูด

ก็แสดงให้เห็นว่าสติของเขามีอยู่มากกว่าหรือเสมอกับเรา

เมื่อรู้จักกันนานๆก็จะเห็นว่าเป็นคนวางแผนทำอะไรตามเป้าหมาย

จะพูดอะไรก็รู้อยู่ว่าต้องการสิ่งใด การงาน หรือพูดเล่นสนุก

สังเกตดูคนที่พูดเล่นสนุกนั้น พอได้เสียงหัวเราะจากคนฟัง

ก็จะเหมือนได้บรรลุเป้าหมาย จะไม่พล่ามต่อวกไปวนมา

ตรงข้าม หากฟังใครพูดไม่กี่คำ

แล้วเรารู้สึกมัวมน พร่าเลือน อยากเบือนหน้าหนี

เหมือนถูกรบกวนด้วยคลื่นความปั่นป่วนในจิตอันฟุ้งซ่านจัดของคนพูด

ก็สะท้อนว่าสติของเขาหรือเธอค่อนข้างเลอะเทอะ

เมื่อรู้จักกันนานๆก็จะเห็นว่าเป็นคนไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอย

หรือนึกอยากพูดอะไรก็พูด

บางทีก็พล่ามเพ้อเจ้อแบบไม่ต้องคิด ไม่ต้องตั้งสติใดๆ

ใครจะขำหรือไม่ขำ เรื่องจะมีสาระหรือไม่มีสาระ

พูดแล้วทำให้ใครรู้สึกดีหรือรู้สึกแย่ ก็เดินหน้าพูดมันต่อไป

แม้จะให้พูดเหลวไหลกับตัวเองเป็นวรรคเป็นเวรก็เอา

ถ้ารู้จักการพูดเพื่อให้ได้เป้าหมาย

พูดเพื่อให้เกิดประโยชน์ พูดให้คนฟังมีความสุข

แม้พูดเล่นวันละร้อยครั้ง ก็มีสติคุมอยู่ทั้งร้อยครั้ง

สรุปคือพูดเล่นกับเพ้อเจ้อ วัดกันตรงสติเป็นสำคัญครับ

ดังตฤณ

กุมภาพันธ์ ๕๖